De wijk Kiewit dankt haar naam aan de gelijknamige weidevogel, de kievit (Vanellus vanellus). Voor 1870 was deze naam voor de wijk niet gebruikelijk, maar de familie Vroonen, die het kasteel tussen 1868 en 1939 bewoonde, gebruikte hem al voor haar landgoed, dat ooit 220 hectare groot was. Stilaan werd deze eigendomsnaam voor het hele gebied ten noorden van de Genkersteenweg gebruikt. Nochtans zegt de kadastrale naam Kempische Heide veel meer over wat de wijk vroeger was: een uiterst arm, dun bevolkt en vochtig heidegebied.^[1]

Om deze heide werd het waarschijnlijk wel langste proces uit de geschiedenis gevoerd. In 1335 schonk de graaf van Loon zijn ‘gemene gronden of gemene weiden’ op de grens met Zonhoven aan de stad Hasselt. De Zonhovenaren beschouwden de heide echter als hun gebied. Ze verjoegen de Hasselaars die er kwamen werken of zich er wilden vestigen, ze spotten met de grenspalen die de prins-bisschop van Luik in 1666 had laten plaatsen, enzovoort. De geschillen werden voor de Edele Zaal van Kuringen, voor het Oppergerecht van Vliermaal, bij de prins-bisschop van Luik, en zelfs voor het keizerlijk hof in Wetzlar gebracht. Pas in 1811 legde de Franse commissaris de grenzen van Hasselt en Zonhoven definitief vast.^[1]

Tot aan het begin van de 20e eeuw bestond het grondgebied van Kiewit voornamelijk uit bos en heide (Kempische Heide en Hasseltse Heide genoemd). Het gebied hing helemaal af van Hasselt. Kiewit werd een afzonderlijke parochie in 1927 waarna de nieuwe bewoning zich in eerste instantie concentreerde rond de Sint-Lambertuskerk. Later werden er hele gebieden verkaveld ten zuiden van de spoorlijn Hasselt-Genk waardoor het aantal inwoners snel toenam. In 1951 werd dit gebied een afzonderlijke wijk en parochie onder de naam Onze-Lieve-Vrouw van Banneux (in de volksmond Sainte-Marie genoemd). Kiewit zelf bleef meer agrarisch met stilaan toenemende lintbebouwing. Eind jaren 1970 werd er een woonwijk gebouwd in de omgeving van de kerk.